Mia Lodder 

De dingen die we weten

De avond kleurt roze en niemand weet wat het betekent
behalve dat het avond is
dat het mooi is
en dat we het morgen weer verwachten
elke dag is het opnieuw mooi
vandaar dat er duizenden
misschien wel miljoenen
foto’s van zonsondergangen bestaan
we hebben er niet meer nodig
en toch
duw jij vanavond het vlees van je wijsvinger
weer tegen je telefoonscherm
ik weet het want
ik doe het ook
zeventien keer dezelfde foto
maar steeds een fractie
in een andere richting opgeschoven
onze menselijkheid onthult zich in lichte trillingen.

Een lagune in Argentinië kleurt roze en niemand weet wat het betekent
totdat één voor één we het allemaal weten
twee woorden chemisch afval
nieuw!
naast indirect kun je nu ook
direct meehelpen aan de destructie.
De kleur die zo mooi staat
hangend boven onze hoofden
is vandaag aan iemands voeten
een noodkreet
die
als je er een steen in gooit
in steeds grotere kringen naar
buiten echoot.

De lente kondigt zich vroeger aan dan toen we geboren werden
ze klopt zachtjes tegen onze slaapkamerramen
we weten wat dit betekent
glunderend kijken we elkaar aan
een paar dagen extra
met zonder jas naar buiten
gretig laten we haar naar binnen
ze hoeft niet eens haar
voeten te vegen aan de gordijnen
met neus en mond ademen we
haar in.

Zenuwachtig kijken we toe hoe een kleuter een ijsje eet
het bolletje druipt gevaarlijk aan alle kanten
ik wil het uit zijn kleverige greep rukken
het in één soepele beweging
driehonderdzestig graden over m’n tong laten glijden.
Het bolletje dat Aarde heet
smelt ook eng aan de bovenkant en aan de onderkant
op andere plekken van ons bolletje
maakt tijd van
hitte droogte
en dat niet alleen
we willen niet weten wat dit betekent
het populatieaantal van te veel diersoorten
kunnen de wetenschappers
op veel te weinig handen tellen
om de zoveel uur hebben ze zo
veel op hun nagels gebeten
dat ze er een vinger vanaf knagen
één bosolifant minder op de wereld.
Ze proeven bloed.

Jij googlet hoeveel jaar nog
totdat
nooit meer
er is nog
hoop?
Ik kijk over je rechterschouder mee en
fluister met lippen die om de lettergreep
je oorschelp raken
hoe oud we tegen die tijd zullen zijn
we lezen ook dat eigenlijk sommige dingen
al vreselijk onomkeerbaar zijn geworden
we weten tegelijkertijd wel en
niet wat dit betekent.

In Algerije
en Rusland
en Turkije
en de Verenigde Staten
en Brazilië
en ...
(we happen naar adem)
en ...
branden de bossen
de lente klopt niet overal
zachtjes
op de slaapkamerraampjes
we hadden moeten weten wat dit betekent
we zijn aan het wachten op iets
dat voor velen
allang is gekomen
wat duizenden jaren groeide om te worden wat het was
is in enkele uren
in rook opgegaan

de aarde een haardvuur
dat niemand wilde
maar waar we allemaal elke dag
voor de ontvlamming
een takje in hadden geworpen
dikke takken dunne takken
twijgjes of droge bladeren
iedereen bouwde meer of minder mee
maar velen hadden nooit gedacht
dat het
op een dag
ook werkelijk zou branden. 

The things we know

The evening turns pink and no one knows what it means
except that it’s evening
that it’s pretty
and that we expect to see it again tomorrow
every day anew it’s pretty
which is why there exist thousands
maybe even millions of
sunset photos
we don’t need any more
and yet
tonight you will push the flesh of your index finger
against your phone screen again
I know because
I do it too
the same photo seventeen times
but each one tilted a little
in another direction
our humanity shows itself in slight trembles.

A lagoon in Argentina turns pink and no one knows what it means
until one by one we all know
two words chemical waste
new!
besides indirectly you can now also
directly contribute to our destruction.
The colour that looks so beautiful
hanging above our heads
today is a cry for help
throw in a rock and
it will ripple
echoing outwards in
ever-larger circles.

Spring announces herself earlier than when we were born
she knocks gently on our bedroom windows
we know what this means
we look at each other excitedly
a few extra days
to bask with bare arms
we let her in eagerly
she doesn’t even have to
wipe her feet on the curtains
we breathe her in
mouthfuls at a time.

Anxiously we watch a toddler eat an ice cream cone
it’s dripping dangerously from all sides
I want to tear it out of his sticky grasp
let it glide in a full circle over my tongue
with one smooth motion.
The thing we call Earth
is also melting at scary rates on the top and on the bottom
on other parts of it
time turns heat into drought
and it doesn’t stop there
we don’t want to know what this means
scientists can count the population
of far too many species
on far too few hands
once every few hours they’ve bitten
their nails so much
they gnaw off a finger
one less African forest elephant.
They taste blood.

You google how many years there are left
until
no more
there is
hope?
I look over your right shoulder
whisper with lips that
touch your ear every other syllable
how old we’ll be by that time
we also read that some things
have already become terribly irreversible
we both know and don’t know
what this means.

In Algeria
and Russia
and Turkey
and the United States
and Brazil
and …
(we gasp for air)
and…
the forests are on fire
not everywhere does Spring knock
gently
on bedroom windows
we should have known what this means
we are waiting for something that
for many
has come long ago
what grew thousands of years to become what it was
took only a few hours
to go up in smoke

the earth a fireplace crackling with a fire
that no one wanted
yet we had all thrown in a branch
every day
before it was ignited
thick branches thin branches
twigs or dry leaves
everyone helped build it
some more than others
but many had never thought
that one day
it would be
ablaze.

Mia Lodder is geboren en getogen in Utrecht. Ze is derdejaars student Liberal Arts and Sciences aan Amsterdam University College and heeft een passie voor poëzie en performance. In haar poëzie laat ze graag alledaagse observaties vreemde, onverwachte beelden ontmoeten. Ze heeft op verschillende podia in Nederland gestaan, waaronder het Wintertuinfestival, Frontaal, en Struinen in de Tuinen.

Mia Lodder was born and raised in Utrecht, the Netherlands. She is currently studying Liberal Arts and Sciences at Amsterdam University College and is passionate about poetry and performing. In her poetry, she likes to make observations when everyday life collides with unexpected images. She has performed at literary events across the Netherlands, including Wintertuinfestival, Frontaal and Struinen in de Tuinen.